Het bezige bijtje --- een metafoor

Er was eens een bijtje die heel goed was in blij zijn en spelen met bloemetjes en andere bijtjes. Altijd als het bijtje ergens kwam, liet ze blijheid achter. De andere dieren vonden het bijtje wel een fijne, blije bij, maar gek genoeg kwam niemand ooit op het idee om dat haar ooit te vertellen.(Dieren zeggen dat nl. niet zo vaak tegen elkaar. Die geloven dat de ander dat wel zal weten...)
Spelen en rondvliegen op haar gemakje, overal blijdschap verspreiden, was wat ze de hele dag deed, en ze vond het daarbij ook nog leuk om dingen te verzamelen. Ze verzamelde de nektar van de bloemen als ze die bezocht. De bloemen vonden dat fijn, want anders werden hun stengels te zwaar. Maar ook hier….geen enkele bloem zei ooit tegen haar dat ze fijn vonden wat ze deed.
Het bijtje was zo ijverig met verzamelen en spelen, dat ze wilde dat de hele wereld met haar meedeed...Ze werd er zelf erg gelukkig van en ze dacht dat dat voor anderen dan ook zo zou zijn. Zo kwam het dat dit bijtje soms veel verder vloog dat al haar andere bijenvriendjes en ze kwam zo ook op plaatsten terecht, waar bijna geen bij kwam.
Zo kwam ze bv. op een dag eens terecht bij een mensenpicknic. Enthousiast als het bijtje was, begon ze meteen wild rond te zoemen. Hier wachtte haar echter een onaangename verassing. De mensen wilden helemaal niet spelen. Erger nog, ze sloegen naar haar en de kinderen gilden. Ze wilden bijtje zelfs doodslaan, maar gelukkig kon ze nog net ontsnappen.
Verdwaasd vloog het bijtje verder. Deze keer kwam de bij een beer tegen die met z'n poot in de honing pot zat. Blij wilde bijtje meespelen, honing was haar specialiteit. Jammer dat de beer er anderes over dacht. Ook hij begon naar bijtje te slaan en vloekte zelfs hardgrondig!
Nu begon er toch iets in bijtje te knagen…Zou ze soms iets niet goed doen??? ’t Was wel zo dat ze andere dieren altijd hard zag werken. Meneer de eekhoorn verzamelde de hele zomer eten en stopte dat in diepe kuilen voor de winter. Broer Bever, knaagde aan boomstammen en bouwde hele dammen. De grote koeien aten de hele dag zoveel mogelijk gras, om melk te kunnen geven en de kippen kakelden als ze weer een ei hadden geproduceerd.
Misschien doe ik het wel helemaal verkeerd dacht het bijtje. Misschien moet ik ook maar eens wat harder gaan werken, of misschien eens iets anders leren, dan alleen maar blij spelen en verzamelen.
Misschien moest ik maar eens leren om net zo hard te lopen als broer konijn. Of is het beter als ik de hele dag snel overal heenvlieg om boodschappen rond te brengen.
Zogedacht, zogedaan……Bijtje ging aan de slag om nieuwe dingen te leren. Eerst wilde ze maar eens hoger en sneller leren vliegen, wie weet kwam dat van pas. Ze had in ieder geval gezien dat de mensen vol ontzag naar boven keken als de Adelaar voorbij kwam. De mensen wezen dan, en spraken hun bewondering uit. Dat wil ik ook dacht bij, en begon naarstig te oefenen. "Als ik snel genoeg vlieg, zullen mensen mij ook bewonderen, en dan zal ik ook belangrijk zijn", redeneerde bij.
Maar algauw werd bijtje moe in haar vleugels. Wat nu? Haar vleugels trainen tot ze meer spierballlen had? Hard studeren om te kunnen navigeren en overal ter wereld naartoe te kunnen vliegen? Harder leren krijsen, zodat men haar kon horen? Dat gezoem had haar ook nog niks verder gebracht.
Blije bij veranderde al snel in een te bezige bij. Ze werd ontzettend moe, had er al snel geen zin meer in en miste haar vriendjes en de bloemen, maar ze had een doel….ze wilde eerst goed genoeg worden. En elke keer als ze iets nieuws had geleerd keek ze wat er nog meer te verbeteren viel. En warempel - zoals dat nou eenmaal gaat, als je ergens naar zoekt- je vind altijd wat! En bijtje bleef maar oefenen en oefenen om beter te worden. Ze had al leren vliegen, rennen, hard roepen, hoog en laag springen, mooie praatjes verkopen en ze wist nu bijna overal alles van.
Toch werd bijtje van dit alles niet blijer. De mensen wilden haar nog steeds wegjagen en hoe meer ze zich vergeleek met anderen, hoe meer ze zag wat ze allemaal nog niet kon. Ze vergat door het harde werken zelfs helemaal wat ze nu eigenlijk ook alweer zo leuk vond en waar ze goed in was.
Teleurgesteld gaf ze de moed op en trok zich terug in haar inmiddels zelfgebouwde korfje aan de andere kant van het bos. Ze was totaal uitgeput en had nergens meer zin in. Alle vreugde die ze altijd uit had gestraald was verdwenen. Ze wist helemaal niet meer wat ze nu moest doen. Dat was de dag, dat er een oproep door het bos ging, dat bijtje bij de koninging moest verschijnen. "OHOH!" dacht bij, "nu gaan we het krijgen. Ik ben nog lang niet goed genoeg, en nu zal ik op m'n donder krijgen dat ik niet hard genoeg heb gewerkt".
Met lood in de schoenen, ging bijtje op pad naar d'r oude vertrouwde korf.
Tot haar grote verbazing begroette iedereen haar heel uitgelaten en blij. Ze kreeg te horen dat ze haar hadden gemist. En er werd gevraagd waar ze toch al die tijd had gezeten? Bijtje vertelde haar verhaal en de andere bijen lachten en troostten haar. Ga maar gauw naar koningin-moeder zeiden ze.. Die heeft jou ook gemist.
Al wat meer opgelucht ging bij naar binnen, maar ze snapte er helemaal niks meer van.
"Waar ben jij al die tijd geweest", zei de koningin?
Bijtje vertelde dat zij op zoek was geweest naar haar levensvervulling. Wat bedoel je daarmee?", vroeg de koningin, "daar hoef je toch niet naar op zoek….dat is toch wie je bent….". Nu snapte bij er helemaal niks meer van. Was d'r hele speurtocht dan voor niks geweest?? Zij wilde wel wat uitleg.
"Nou", zei de koninginmoeder, "jij hoeft helmaal niet hoog of hard te kunnen vliegen, of rennen, of huizen bouwen, of springen. Iedereen heeft een speciale gave. Jij kunt iets wat geen ander dier kan. Dát is jou unieke talent! Dat is wat jou speciaal maakt. Je hoeft alleen datgene te doen waar je goed in bent en waar je blij van word. En door dit te doen, maak je anderen ook blij. Heb je nooit gemerkt dat dieren en bloemen altijd blijer worden als jij langs bent geweest? "Nee, dat had bij niet. De dieren hadden haar dat immers nooit verteld!
Ze had alleen maar gehoord dat ze iets níet goed deed . "Maar dan zie ik al waar het jou aan ontbreekt", zei moeder. "Aan vertrouwen in jezelf! 't Enige wat je in deze wereld hoeft te doen is vertrouwen te hebben, in datgene wat jij al aan het doen bent vanuit je hart, van nature. En je hoeft ook niet de beste te zijn! Stel je voor dat van alle vogels alleen de besten zouden durven zingen en de rest zou te verlegen zijn of twijfelen aan zichelf, dan zou het maar stil zijn in het bos."
"Maar ik deed al waar ik goed in was", zei bij. "Van bloem naar bloem vliegen, nektar verzamelen en de bloemen blij maken is wat ik het allerliefste doe. Ik voel me dan blij en heb genoeg energie om dagenlang door te gaan. Ik ben er ook erg goed in om van nektar honing te maken en dat vinden allerlei dieren en mensen lekker en bovendien is het gezond voor ze."
"JA, precies! Dat is het!! En weet je wat het allermooiste is van het verhaal? Als je gewoon datgene doet waarvoor je in de korf bent gelegd, dien je niet alleen jezelf en anderen, maar ook nog, zonder dat je het zelf in de gaten hebt, een hoger doel. Want elke keer dat jij van bloem tot bloem gaat, verspreid je onbewust zaadjes die ergens anders weer tot bloemen uitgroeien. En zo draag jij ook nog bij aan een mooiere wereld."
Bijtje geloofde dat ze haar lesje had geleerd en beloofde zichzelf en de koningin dat ze zich nooit meer zoveel met anderen zou vergelijken, of denken dat ze niet goed genoeg was. Ook nam ze zich voor om voortaan zichzelf complimentjes te geven als ze vond dat ze iets goed had gedaan. Zodoende was ze ook niet meer afhankelijk van anderen. Ze nam zich voor om voortaan zichzelf op waarde te schatten en die schatten te delen met de wereld. Gewoon weten van jezelf, -van binnenuit- waar je goed in bent en dat gewoon gaan doen. En ook wist ze nu zeker dat je naar levensvervulling niet hoeft te zoeken, of er hard voor moet werken. Die is er gewoon, als je maar naar de juiste dingen kijkt. Dus niet naar wat je niet kunt, maar naar waar je goed in bent.
Om je levensvervulling te weten hoef je niet naar anderen te luisteren. Anderen kunnen je dat niet eens vertellen.. Je hoeft alleen naar jezelf te luisteren en naar binnen te kijken. Hoogstens kun je aan anderen vragen wat zij jou goed zien doen. Vragen wat jij hun brengt, wat ze missen als je er niet mer bent.
Bijtje begon weer snel met lekker rondzoemen en bloemen bezoeken. Binnen no-time had ze weer bergen energie . Ze zag overal weer blije gezichten waar ze geweest was en de dieren genoten van haar honing. Bijtje besefte dat het niet zo slim van haar was geweest om haar goede gevoel te laten verpesten, alleen doordat een paar mensen niet hadden begrepen hoe belangrijk ze eigenlijk al was. Mensen wisten nou eenmaal ook niet alles en bovendien hoef je ook niet iederéén blij te maken, wist bijtje nu. Er zijn nu eenmaal altijd mensen of dieren die iets anders willen dan wat jij doet en ze had geen zin meer om daar de dupe van te worden. Voortaan zou ze alleen nog maar kijken naar waar ze goed in was en dat ontwikkelen. En zo komt het dat je bijtje voortaan lekker op z'n gemakkie rond ziet zoemen, dolblij en gelukkig en niet meer afhankelijk van de waardering van anderen, omdat ze nu weet hoe belangrijk ze is, ook al vergeten anderen soms om dat tegen haar te zeggen.