Stilte door Ode

Ben ik de enige die steeds meer naar stilte verlangt in deze wereld van welvaartsgeluiden?, vraag ik me wel eens af. Totdat deze week het prachtige, toepasselijk witte stiltenummer van Odemagazine, als antwoord op m'n deurmat valt.

Vandaag kruip ik er lekker mee in m'n hangmat en vanaf dat moment lijkt het wel alsof de wereld heeft afgesproken om het onderwerp alle eer aan te doen. Alsof deze uitgave niet alleen uitnogigd, maar zelfs de stilte oproept.
Een zalige, dikke anderhalf uur lang, lijken tijd en geluid stil te staan. Het normale stadsrumoer is weggestorven en ik hoor amper 'n klank, anders dan die van de natuur: Het fluiten van vogels die hun nestje hebben gebouwd onder de dakgoot van mijn huis, de wind die door een grote boom achter mij 'n stem krijgt, een plons van de tuinkikker die in de vijver springt, het omslaan van de pagina's.
Het gewoonlijk onophoudelijke verkeer lijkt tijdelijk stilgelegd; even geen gebrom van auto's of hinderlijk snerpend gescheur van over de top gejaagde scooters.
De zon zindert zonder geluid.
Alles lijkt omgezet in aandacht.
Een zeldzaam stilte-vacuüm voor een stadsbewoner. Ik voel de kalmte langzaam in mij neerdalen en kom als vanzelf tot een nieuw nivo van ontspanning.
Ik ben intens dankbaar voor dit vredige moment en geniet van de eenvoud. Eén met de stilte, Ode en mezelf.
'n Zelf dat zich pas openbaart als de ruis van de dag en het denken wegvalt.
'n Zelf dat rust in zich meedraagt en ik besef ineens:
Als ik de stilte van m'n hart binnenga
kan ik m'n ziel horen zingen.

Even plotseling als ie ontstond, lost deze stiltenamiddag op in de enthousiaste kleinkinderstemmetjes die op bezoek komen bij oma, mijn buurvrouw.
Alsof dit het geheime teken was, beginnen nu ook de auto's weer langs te rijden; een bonkend soundsystem als een universele hartslag die weer op gang komt.
Alsof het leven op magische wijze als een film even stil was gezet en de Grote Regisseur nu weer "Actie!" roept.

Ze lijkt weer voorbij, maar toch heeft de stilte iets in mij aangeraakt, want deze keer kan ik haar, door alle geluiden heen, nog steeds duidelijk horen.
Alsof de deur is opengezet naar een innerlijke stilteplek, waar de schijn van wat wij doorgaans 'echt' noemen verdwijnt en ik nu de herinnering heb, dat de stilte ín mij is en ik haar altijd kan bezoeken.

Dank je wel, Ode. Ik hoop dat door dit stiltenummer meer mensen geïnspireerd raken het wat vaker te zijn en stil gaan staan bij wat ’t voor ons kan betekenen, zodat we het weer eens echt kunnen ervaren.

En, Gordon-verdediger van de stilte (pag. 34):
Niet jij bent degene die leeft in een fantasiewereld,
maar wij.