Een vleugje geluk

Zomaar iets doen
zonder dat 't effect heeft
'n doel nastreeft
of je het nut ervan inziet.
Zomaar iets doen
alleen omdat je ervan geniet...

Bestaat lotsbestemming?

Geloof jij heilig in doelen stellen en je leven helemaal in eigen hand nemen? Of zou er ook nog zoiets bestaan als lotsbestemming?
En spelen we allemaal 'n rol in het grotere spel, of heeft eenieder slechts de hoofdrol in z'n eigen toneelstuk?

Sommige mensen geloven dat 't leven je overkomt en dat je daar weinig of geen invloed op hebt. Ze voelen zich een speelbal van emoties en omstandigheden. Het leven neemt een loopje met ze en ze kunnen niet anders dan meelopen.
“Zo is het leven nu eenmaal en zo ben ik gewoon. Niets aan te doen”, is de verlammende gedachte.

Anderen geloven dat je je leven in de hand kunt nemen en alles zelf kunt creëren. Je levenspad, je toekomst, je wereld. Een kwestie van focus en wilskracht. Gedachte- en doekracht.
Gewoon weten wat je wilt en dan doelen stellen, actie ondernemen, beetje visualiseren en hoppeteetje; je zet het Universum naar je hand.
“Beter één leven helemaal in de hand, dan een paar keer je hand verbrand”, is de gedachte.
“Strijden of zwakjes ten onder gaan”.

Maar ik heb stiekum het vermoeden dat er nog iets heel anders meespeelt.
Iets waar we vaak onnodig strijd mee leveren.
Namelijk: datgene wat er wil zijn. Datgene wat gewoonweg de bedoeling is.
En dat dát misschien de reden is waarom we soms keihard vechten en ons best voor iets doen en het gewoon niet lukt. We ons soms hardstikke de schompes visualiseren met ons doelenlijstje strak in de hand, zonder noemenswaardig resultaat.
Terwijl er ook soms ineens, geheel onverwacht, iets in je schoot geworpen wordt, zonder dat je er ook maar iets voor hoeft te doen. Iets waardoor je een bepaalde richting in getrokken word; je zogezegd wind mee krijgt.
Als dat zo is, kan het ook zijn dat we onszelf met onze gefocuste wilskracht alleen maar roet in het eten strooien en is dat dan wel zo verstandig?
Want wat doe jij als dingen je beginnen toe te vallen en je zachtjes een andere richting induwen. Vriendelijk. Alsof ‘t wil zeggen: kijk hier eens naar.., is dat niets voor je?
Als het toeval vraagt om een koersverandering, wat kies je dan? Stug tegen de stroom inploeteren of je overgeven en meedrijven?

Of zou het ook gewoon kunnen dat beide waar is en hebben we een lotsbestemming én bepalen we zelf of we die vervullen. Misschien krijgen we gewoon allemaal een pakketje verlangens, talenten en kansen en is het aan ons om ze te volgen, gebruiken en te grijpen.
Of ze links te laten liggen.

En jij? Heb jij je leven ook superstrak in eigen handen of durf je af en toe de controle eens los te laten en ruimte te geven aan datgene wat er gewoonweg wil zijn?
En naar welke stem luister jij als er zovelen lijken te zijn?
Want we laten ons immers door niemand zo grondig om de tuin leiden dan door onszelf en je moet ook niet meteen alles geloven wat je denkt.
Misschien stel je jezelf een goede vraag met: “Naar welke stem wíl ik luisteren?

En misschien is dat dan die stem die het zachtst fluistert, en toch het duidelijkst spreekt:
De stem van je hart.

't Leven is een reis, geen eindbestemming

‘t Was in de Sinai, op een grensweggetje, tussen Israel en Egypte dat ik me voor het eerst een simpele waarheid over reizen realiseerde.

Alles wat je bij je hebt, moet je contant meesjouwen.

Ik sjouwde met een 40 kilo zware koffer op wielen van 100x50x80 cm, met alles erin wat ik dacht nodig te hebben om te overleven in het 'wilde' midden oosten. ’t Was op dit zandweggetje tussen de twee landen waar Jezus en Mozes al mot mee hadden, waar ik liep te vechten met m’n veels te grote koffer en mezelf.

Ik was op alles voorbereid, behalve op het feit dat reizen juist draait om het loslaten van je last. Alles waar je aan gehecht bent moet je meezeulen. En net als in je leven, kun je als je reist beter achter je laten wat niet meer bij je hoort.
En al reizend, kwam ik erachter hoeveel ik eigenlijk in m'n leven meezeulde wat ik niet meer nodig had, wat me niet meer diende.
Ik zeulde met gevoelens van spijt, pijn, schuld en zorgen, terwijl ik juist op zoek was naar blijdschap, geluk, avontuur en nieuwe vrienden. Maar ’t meeste nog zocht ik naar de ultieme vrijheid.
Ik wilde weglopen van een leven dat ik niet meer in de hand had.
Wat ik me toen nog niet realiseerde, was dat ik alles waarvoor ik wegliep, in mezelf meedroeg.

Ik zou nooit hebben kunnen vermoeden, dat ik mezelf in zo’n grote wereld, zo vaak zou tegenkomen!
Reizen maakte me ervan bewust, dat ik nodig m’n 'rugzak' eens leeg moest laden.

Als je reist in het paradijs, heb je geen excuus meer je gevangen of ongelukkig te voelen. Geen rotbaan, geen akelige schoonmoeder, lawaaierige buurman of een onhebbelijk vriendje om je het leven zuur te maken.
Je zult dan uiteindelijk moeten kijken naar datgene wat in al deze omstandigheden hetzelfde is.
Als alle excuses wegvallen, blijft er niets anders over dan te rade gaan bij datgene wat niet veranderd is, wat altijd aanwezig is: jijzelf.
Je komt erachter dat je zelf de hoofdrolspeler bent in je dramatische toneelstuk.
Er blijft niemand over om nog de schuld te geven...

Dit kan heel frustrerend lijken, maar eigenlijk is het eerder bevrijdend.
Je kunt dan eindelijk stoppen met proberen de wereld om je heen te veranderen en bij de bron beginnen, daar waar je wél invloed hebt.

Dus...’t was nodig eens gaan kijken naar wie ík was...
Nodig om me te realiseren;
Dat ik met mezelf aan het vechten was
Dat ik beter eerst met mezelf vrienden kon worden...

En dan komt er een moment van besef en een keuze, die elke reiziger op een gegeven moment tegenkomt:
Je gaat ’t nu gewoon weer ergens anders proberen leuker te hebben, kijken of het in de volgende stad, land of continent beter is. Of je stopt en gaat die gevoelens van onbehagen eens recht in de ogen kijken, zodat je jezelf vanbinnenuit kan bevrijden.

Zou ík de moed hebben om mezelf te gaan zien?

En zo werd reizen mijn grootste leraar.
Inmiddels is de wereld een speelplaats waar ik regelmatig mezelf ont-moet;
In de kinderen die blij op straat spelen
In de ogen van de boer die naar me zwaait terwijl ie z’n dieren ‘t veld inleidt
In de oma, die voor het huis in het zonntje appels zit te schillen voor haar kleinkinderen en tevreden de wereld voorbij laat trekken. Niets meer nodig heeft, niets meer wil hebben. Alleen nog maar zijn.
Zen

Reizen dus als leraar, messias, guru.
Reizen maakt je geest los van je gewoonten, haalt je denkpatronen overhoop en opent je voor de schoonheid van het moment. 't Maakt dankbaarheid voor het leven in je wakker.
Reizen liet mij meer van mezelf zien, liet me erachter komen dat ik al zoveel meer hád, dan ik ooit nog wilde bereiken. Door deze andere manier van denken, ontdekte ik een grotere waarheid.

En nu, bijna 20 jaar reizen later, hoef ik niet meer zo nodig ‘weg’ om geluk, avontuur en blijsdschap te vinden. Ik ben nl. altijd precies waar ik zijn moet; in m’n eigen vel. Ik heb geleerd dat het niet gaat om wáár je bent of wát je doet. ’t Gaat er veel eerder om, hóe je iets doet en of je datgene wat je doet met liefde doet. Hoeveel plezier je haalt uit wat je al hebt. Hoeveel waardering je op kunt brengen voor jezelf en anderen.
Een simpele waarheid, maar levensveranderend.

Nu ben ik weer thuis, met de wijsheid die ik heb verzameld.
Niet langer hoef ik voor mezelf of m'n leven weg te lopen.
Ik vind het nu juist fijn om mezelf overal waar ik ga, met een open hart en open geest tegemoet te treden en waardering en acceptatie te voelen.
Ik kan gewoon zijn waar ik ben en me daar volledig aan overgeven.
En misschien is de grootste les die reizen me geleerd heeft wel, dat er niets anders is dan het hier en nu en dat later niet bestaat.

Hou gewoon helemaal van wat en waar je bent. Geluk vind je niet in het vervullen van je dromen, noch in het behalen van je doelen, maar in waarderen en het simpelweg zien wat er al ís om van te genieten.
Genieten van de weg waarop je je bevind. Zien dat je leven een reis is, en dat je je niet hoeft te haasten om de eindbestemming te bereiken. Geluk is een richting, geen punt.

Er is veel veranderd sinds die dag dat ik zwetend met mezelf worstelde in die verzengende hitte van de woestijn, met een zware koffer op m’n rug, op zoek naar vrijheid.
Nu zie ik het leven eerder als een kunstwerk.
Het begint met een wit doek. Als je jong bent beginnen allelei mensen en omstandigheden het soms al voor je in te kleuren, anders dan hoe jij het gewilt had. Maar je moet niet vergeten, dat je altijd de keuze hebt om er weer iets anders overheen te schilderen.
En dan is het verder helemaal aan jou met welke kleuren, beelden en structuren je het nu wilt invullen, om het je eigen schoonheid en betekenis te geven.

Nu ik leef in het 'Wilde Westen', is mijn grootste uitdaging om dicht bij mijn innerlijke wijsheid te blijven. Ik hoop dat ik nooit meer zal vergeten, wat ik toen heb geleerd:
Om vooruit te kunnen komen, is het belangrijk om licht te reizen.
Licht te zijn.

Grappig eigenlijk;. Ik dacht altijd dat vrijheid betekende dat je kunt doen en laten wat je wilt, nergens aan gebonden zijn.
Nu realizeer ik me dat het veel eerder betekend; erachterkomen wie je bent en je leven zin en betekenis geven.
Grappig ook;
Ik zocht overal in de wereld naar vrijheid,
ik vond het uiteindelijk in mezelf.
*

Dit is een vertaalde versie van een Engelse column, die ik heb geschreven in opdracht van een Griekse krant. De orginele versie vind je op mijn blog AllWrite, wat te vinden is in mijn profiel.

Het bezige bijtje --- een metafoor

Er was eens een bijtje die heel goed was in blij zijn en spelen met bloemetjes en andere bijtjes. Altijd als het bijtje ergens kwam, liet ze blijheid achter. De andere dieren vonden het bijtje wel een fijne, blije bij, maar gek genoeg kwam niemand ooit op het idee om dat haar ooit te vertellen.(Dieren zeggen dat nl. niet zo vaak tegen elkaar. Die geloven dat de ander dat wel zal weten...)
Spelen en rondvliegen op haar gemakje, overal blijdschap verspreiden, was wat ze de hele dag deed, en ze vond het daarbij ook nog leuk om dingen te verzamelen. Ze verzamelde de nektar van de bloemen als ze die bezocht. De bloemen vonden dat fijn, want anders werden hun stengels te zwaar. Maar ook hier….geen enkele bloem zei ooit tegen haar dat ze fijn vonden wat ze deed.
Het bijtje was zo ijverig met verzamelen en spelen, dat ze wilde dat de hele wereld met haar meedeed...Ze werd er zelf erg gelukkig van en ze dacht dat dat voor anderen dan ook zo zou zijn. Zo kwam het dat dit bijtje soms veel verder vloog dat al haar andere bijenvriendjes en ze kwam zo ook op plaatsten terecht, waar bijna geen bij kwam.
Zo kwam ze bv. op een dag eens terecht bij een mensenpicknic. Enthousiast als het bijtje was, begon ze meteen wild rond te zoemen. Hier wachtte haar echter een onaangename verassing. De mensen wilden helemaal niet spelen. Erger nog, ze sloegen naar haar en de kinderen gilden. Ze wilden bijtje zelfs doodslaan, maar gelukkig kon ze nog net ontsnappen.
Verdwaasd vloog het bijtje verder. Deze keer kwam de bij een beer tegen die met z'n poot in de honing pot zat. Blij wilde bijtje meespelen, honing was haar specialiteit. Jammer dat de beer er anderes over dacht. Ook hij begon naar bijtje te slaan en vloekte zelfs hardgrondig!
Nu begon er toch iets in bijtje te knagen…Zou ze soms iets niet goed doen??? ’t Was wel zo dat ze andere dieren altijd hard zag werken. Meneer de eekhoorn verzamelde de hele zomer eten en stopte dat in diepe kuilen voor de winter. Broer Bever, knaagde aan boomstammen en bouwde hele dammen. De grote koeien aten de hele dag zoveel mogelijk gras, om melk te kunnen geven en de kippen kakelden als ze weer een ei hadden geproduceerd.
Misschien doe ik het wel helemaal verkeerd dacht het bijtje. Misschien moet ik ook maar eens wat harder gaan werken, of misschien eens iets anders leren, dan alleen maar blij spelen en verzamelen.
Misschien moest ik maar eens leren om net zo hard te lopen als broer konijn. Of is het beter als ik de hele dag snel overal heenvlieg om boodschappen rond te brengen.
Zogedacht, zogedaan……Bijtje ging aan de slag om nieuwe dingen te leren. Eerst wilde ze maar eens hoger en sneller leren vliegen, wie weet kwam dat van pas. Ze had in ieder geval gezien dat de mensen vol ontzag naar boven keken als de Adelaar voorbij kwam. De mensen wezen dan, en spraken hun bewondering uit. Dat wil ik ook dacht bij, en begon naarstig te oefenen. "Als ik snel genoeg vlieg, zullen mensen mij ook bewonderen, en dan zal ik ook belangrijk zijn", redeneerde bij.
Maar algauw werd bijtje moe in haar vleugels. Wat nu? Haar vleugels trainen tot ze meer spierballlen had? Hard studeren om te kunnen navigeren en overal ter wereld naartoe te kunnen vliegen? Harder leren krijsen, zodat men haar kon horen? Dat gezoem had haar ook nog niks verder gebracht.
Blije bij veranderde al snel in een te bezige bij. Ze werd ontzettend moe, had er al snel geen zin meer in en miste haar vriendjes en de bloemen, maar ze had een doel….ze wilde eerst goed genoeg worden. En elke keer als ze iets nieuws had geleerd keek ze wat er nog meer te verbeteren viel. En warempel - zoals dat nou eenmaal gaat, als je ergens naar zoekt- je vind altijd wat! En bijtje bleef maar oefenen en oefenen om beter te worden. Ze had al leren vliegen, rennen, hard roepen, hoog en laag springen, mooie praatjes verkopen en ze wist nu bijna overal alles van.
Toch werd bijtje van dit alles niet blijer. De mensen wilden haar nog steeds wegjagen en hoe meer ze zich vergeleek met anderen, hoe meer ze zag wat ze allemaal nog niet kon. Ze vergat door het harde werken zelfs helemaal wat ze nu eigenlijk ook alweer zo leuk vond en waar ze goed in was.
Teleurgesteld gaf ze de moed op en trok zich terug in haar inmiddels zelfgebouwde korfje aan de andere kant van het bos. Ze was totaal uitgeput en had nergens meer zin in. Alle vreugde die ze altijd uit had gestraald was verdwenen. Ze wist helemaal niet meer wat ze nu moest doen. Dat was de dag, dat er een oproep door het bos ging, dat bijtje bij de koninging moest verschijnen. "OHOH!" dacht bij, "nu gaan we het krijgen. Ik ben nog lang niet goed genoeg, en nu zal ik op m'n donder krijgen dat ik niet hard genoeg heb gewerkt".
Met lood in de schoenen, ging bijtje op pad naar d'r oude vertrouwde korf.
Tot haar grote verbazing begroette iedereen haar heel uitgelaten en blij. Ze kreeg te horen dat ze haar hadden gemist. En er werd gevraagd waar ze toch al die tijd had gezeten? Bijtje vertelde haar verhaal en de andere bijen lachten en troostten haar. Ga maar gauw naar koningin-moeder zeiden ze.. Die heeft jou ook gemist.
Al wat meer opgelucht ging bij naar binnen, maar ze snapte er helemaal niks meer van.
"Waar ben jij al die tijd geweest", zei de koningin?
Bijtje vertelde dat zij op zoek was geweest naar haar levensvervulling. Wat bedoel je daarmee?", vroeg de koningin, "daar hoef je toch niet naar op zoek….dat is toch wie je bent….". Nu snapte bij er helemaal niks meer van. Was d'r hele speurtocht dan voor niks geweest?? Zij wilde wel wat uitleg.
"Nou", zei de koninginmoeder, "jij hoeft helmaal niet hoog of hard te kunnen vliegen, of rennen, of huizen bouwen, of springen. Iedereen heeft een speciale gave. Jij kunt iets wat geen ander dier kan. Dát is jou unieke talent! Dat is wat jou speciaal maakt. Je hoeft alleen datgene te doen waar je goed in bent en waar je blij van word. En door dit te doen, maak je anderen ook blij. Heb je nooit gemerkt dat dieren en bloemen altijd blijer worden als jij langs bent geweest? "Nee, dat had bij niet. De dieren hadden haar dat immers nooit verteld!
Ze had alleen maar gehoord dat ze iets níet goed deed . "Maar dan zie ik al waar het jou aan ontbreekt", zei moeder. "Aan vertrouwen in jezelf! 't Enige wat je in deze wereld hoeft te doen is vertrouwen te hebben, in datgene wat jij al aan het doen bent vanuit je hart, van nature. En je hoeft ook niet de beste te zijn! Stel je voor dat van alle vogels alleen de besten zouden durven zingen en de rest zou te verlegen zijn of twijfelen aan zichelf, dan zou het maar stil zijn in het bos."
"Maar ik deed al waar ik goed in was", zei bij. "Van bloem naar bloem vliegen, nektar verzamelen en de bloemen blij maken is wat ik het allerliefste doe. Ik voel me dan blij en heb genoeg energie om dagenlang door te gaan. Ik ben er ook erg goed in om van nektar honing te maken en dat vinden allerlei dieren en mensen lekker en bovendien is het gezond voor ze."
"JA, precies! Dat is het!! En weet je wat het allermooiste is van het verhaal? Als je gewoon datgene doet waarvoor je in de korf bent gelegd, dien je niet alleen jezelf en anderen, maar ook nog, zonder dat je het zelf in de gaten hebt, een hoger doel. Want elke keer dat jij van bloem tot bloem gaat, verspreid je onbewust zaadjes die ergens anders weer tot bloemen uitgroeien. En zo draag jij ook nog bij aan een mooiere wereld."
Bijtje geloofde dat ze haar lesje had geleerd en beloofde zichzelf en de koningin dat ze zich nooit meer zoveel met anderen zou vergelijken, of denken dat ze niet goed genoeg was. Ook nam ze zich voor om voortaan zichzelf complimentjes te geven als ze vond dat ze iets goed had gedaan. Zodoende was ze ook niet meer afhankelijk van anderen. Ze nam zich voor om voortaan zichzelf op waarde te schatten en die schatten te delen met de wereld. Gewoon weten van jezelf, -van binnenuit- waar je goed in bent en dat gewoon gaan doen. En ook wist ze nu zeker dat je naar levensvervulling niet hoeft te zoeken, of er hard voor moet werken. Die is er gewoon, als je maar naar de juiste dingen kijkt. Dus niet naar wat je niet kunt, maar naar waar je goed in bent.
Om je levensvervulling te weten hoef je niet naar anderen te luisteren. Anderen kunnen je dat niet eens vertellen.. Je hoeft alleen naar jezelf te luisteren en naar binnen te kijken. Hoogstens kun je aan anderen vragen wat zij jou goed zien doen. Vragen wat jij hun brengt, wat ze missen als je er niet mer bent.
Bijtje begon weer snel met lekker rondzoemen en bloemen bezoeken. Binnen no-time had ze weer bergen energie . Ze zag overal weer blije gezichten waar ze geweest was en de dieren genoten van haar honing. Bijtje besefte dat het niet zo slim van haar was geweest om haar goede gevoel te laten verpesten, alleen doordat een paar mensen niet hadden begrepen hoe belangrijk ze eigenlijk al was. Mensen wisten nou eenmaal ook niet alles en bovendien hoef je ook niet iederéén blij te maken, wist bijtje nu. Er zijn nu eenmaal altijd mensen of dieren die iets anders willen dan wat jij doet en ze had geen zin meer om daar de dupe van te worden. Voortaan zou ze alleen nog maar kijken naar waar ze goed in was en dat ontwikkelen. En zo komt het dat je bijtje voortaan lekker op z'n gemakkie rond ziet zoemen, dolblij en gelukkig en niet meer afhankelijk van de waardering van anderen, omdat ze nu weet hoe belangrijk ze is, ook al vergeten anderen soms om dat tegen haar te zeggen.

Quotes

Je krijgt je leven pas echt onder controle,
als je de controle ook eens kunt loslaten
*
*

Wie je bent,
is het mooiste wat je kunt zijn
*



Om nieuwe wegen te ontdekken,
moet je af en toe durven verdwalen...
*

Als je angst loslaat

heb je twee handen vrij

om het leven te omarmen

*

*

Als je de juiste hoeveelheid ontspanning levert

kom je tot de meest verassende resultaten

*

*

Niets staat zo vast
als verandering
*

*

Het is nooit te laat
om te veranderen in wie je bent
*

*

Ga op zoek naar groei
niet naar bevestiging
*

*

Een eureka-moment dient zich spontaan aan

als je een oude,belemmerende overtuiging laat gaan,

zodat je er weldra achter kunt komen

dat je een andere realiteit kunt creëren,

door giftige gedachtes te elimineren

en je over een betere waarheid kunt gaan dromen.

*

*
Om overvloed te ervaren
hoef je alleen maar dankbaar te zijn
*

*
Laat ik nou maar gewoon geloven
dat het genoeg is
dat ik mezelf toestemming heb gegeven
alles te zijn wat ik ben in dit leven
*

*
Wachtend op de volgende woorden
ontdek ik
dat de stilte tussen de regels
de mooiste verhalen verteld
*

*

Als je de stilte van je hart binnengaat,

kun je je ziel horen zingen

*

*

Geluk is gewoon een kwestie
van zien wat er al is
*

*
Als alles even teveel word
doe het licht dan uit
en de deur op slot
en laadt jezelf in de stilte op
*

*
Vertrouw
dat de volgende stap zich aandient
als het tijd is om verder te gaan
*

*

Je kunt het idee
van wie je bent
ook helemaal loslaten
Je hoeft dan helemaal
niets meer te zijn
Alleen tevreden
*

*

Er valt niets te doen
of te willen
in dit leven
Enkel zijn wie je bent
en daar expressie aan geven
*

*

Probeer eens

in plaats van je leven te willen sturen

dingen te ervaren voor wat ze zijn

dat kan het verschil maken

tussen leiden en lijden

*

*

Realisme

Hoe realistisch is realistisch eigenlijk?

Is het je wel eens opgevallen, dat mensen die constant beren op de weg zien, zichzelf graag realistisch noemen?

"Het leven is af en toe moeilijk en je moet nu eenmaal rekening houden met wat er allemaal fout kan gaan", zeggen ze dan.En dromen waarmaken? Dat is voor de slapers in dit leven. Zij staan liever met beide benen op de grond, klaar om alle moeilijkheden het hoofd te bieden.

Maar ik vraag me af: Word het leven niet juist moeilijk dóór er op deze manier naar te kijken? Als je steeds goed in de smiezen houd wat er fout kan gaan en wat moeilijk is, heb je dan nog nog wel tijd, om aandacht te geven aan wat er allemaal góed zou kunnen gaan; wat de mogelijkheden zijn?
En hoe realistisch is het eigenlijk om alleen je aandacht te richten op de valkuilen?
Heb je dan je ogen nog wel open voor de springplanken, opstapjes, rode lopers en aangereikte handen die het leven ook biedt.
Zie je niet zo slechts de helft van het plaatje?
Want hoeveel proef je van het leven als je niet af en toe een flinke hap durft te nemen?
Hoe kun je ergens komen, als je steeds bij iets anders vandaan probeert te blijven? Heb je dan wel duidelijk waar je eigenlijk heenwilt?
Kun je zien wat het leven je te bieden heeft, als je jezelf er constant tegen beschermd?
Als je steeds energie stopt in vermijden, hoe kun je dan iets bereiken?

Eigenlijk lijkt dit een manier van verzet tegen het leven.
Als je daarmee op kunt houden, en je harnas van zelfbescherming laat smelten, kun je beginnen om in beweging te komen; kun je je vrijheid weer voelen; kan je hart weer opengaan en kun je met nieuwe ogen naar de wereld kijken; kun je de schoonheid gaan zien in 'n bloemknop en vrede ervaren in jezelf.

Maar laten we wel even realistisch blijven hier;
Ik pleit er niet voor om alleen maar in sprookjes te geloven en lekker weg te dromen.
Laat daarentegen de aandacht eens wat vaker rusten bij wat er goed kan gaan en slechts met een schuin oog proberen te ontwijken wat er mis kan. Zonder dat je daarbij je levenslustkanaal dichtknijpt.
Dus met je hoofd in de wolken en toch met je beide benen op de grond, heel realistisch je dromen waarmaken.

Stilte door Ode

Ben ik de enige die steeds meer naar stilte verlangt in deze wereld van welvaartsgeluiden?, vraag ik me wel eens af. Totdat deze week het prachtige, toepasselijk witte stiltenummer van Odemagazine, als antwoord op m'n deurmat valt.

Vandaag kruip ik er lekker mee in m'n hangmat en vanaf dat moment lijkt het wel alsof de wereld heeft afgesproken om het onderwerp alle eer aan te doen. Alsof deze uitgave niet alleen uitnogigd, maar zelfs de stilte oproept.
Een zalige, dikke anderhalf uur lang, lijken tijd en geluid stil te staan. Het normale stadsrumoer is weggestorven en ik hoor amper 'n klank, anders dan die van de natuur: Het fluiten van vogels die hun nestje hebben gebouwd onder de dakgoot van mijn huis, de wind die door een grote boom achter mij 'n stem krijgt, een plons van de tuinkikker die in de vijver springt, het omslaan van de pagina's.
Het gewoonlijk onophoudelijke verkeer lijkt tijdelijk stilgelegd; even geen gebrom van auto's of hinderlijk snerpend gescheur van over de top gejaagde scooters.
De zon zindert zonder geluid.
Alles lijkt omgezet in aandacht.
Een zeldzaam stilte-vacuüm voor een stadsbewoner. Ik voel de kalmte langzaam in mij neerdalen en kom als vanzelf tot een nieuw nivo van ontspanning.
Ik ben intens dankbaar voor dit vredige moment en geniet van de eenvoud. Eén met de stilte, Ode en mezelf.
'n Zelf dat zich pas openbaart als de ruis van de dag en het denken wegvalt.
'n Zelf dat rust in zich meedraagt en ik besef ineens:
Als ik de stilte van m'n hart binnenga
kan ik m'n ziel horen zingen.

Even plotseling als ie ontstond, lost deze stiltenamiddag op in de enthousiaste kleinkinderstemmetjes die op bezoek komen bij oma, mijn buurvrouw.
Alsof dit het geheime teken was, beginnen nu ook de auto's weer langs te rijden; een bonkend soundsystem als een universele hartslag die weer op gang komt.
Alsof het leven op magische wijze als een film even stil was gezet en de Grote Regisseur nu weer "Actie!" roept.

Ze lijkt weer voorbij, maar toch heeft de stilte iets in mij aangeraakt, want deze keer kan ik haar, door alle geluiden heen, nog steeds duidelijk horen.
Alsof de deur is opengezet naar een innerlijke stilteplek, waar de schijn van wat wij doorgaans 'echt' noemen verdwijnt en ik nu de herinnering heb, dat de stilte ín mij is en ik haar altijd kan bezoeken.

Dank je wel, Ode. Ik hoop dat door dit stiltenummer meer mensen geïnspireerd raken het wat vaker te zijn en stil gaan staan bij wat ’t voor ons kan betekenen, zodat we het weer eens echt kunnen ervaren.

En, Gordon-verdediger van de stilte (pag. 34):
Niet jij bent degene die leeft in een fantasiewereld,
maar wij.

Woordenstroom

Soms fluistert mijn ziel
liefdesgedichtjes in m'n oor

Als ik nu maar niet ga denken
denk ik dan
en dan denk ik al

Denken
denkt 't allemaal zo goed te weten
maar weten komt niet uit
je hoofd
Bij weten is je hele lijf betrokken
en daar houd het hoofd geen zitting

Zolang ik maar niet denk
dat ik niet denken moet
gaat 't goed
*

*

't Lijkt wel alsof ik vanuit binnen
gebombardeerd word met woorden
en zinnen
ze leggen beslag op m'n gedachten
en schieten met scherp
Ze willen me raken
in m'n hart

Ik sta met m'n pen
constant in de aanslag

Wat een mooie oorlog
Eentje die vrede
in zich meedraagt
*

*

Je kunt het idée
van wie je bent
ook gewoon eens loslaten

Je hoeft dan helemaal
niets meer te zijn

Alleen tevreden.
*

*
Je bent niet
Wie je denkt dat je bent

Je denken kan wie je bent
Helemaal niet omvatten
Laat jezelf er gewoon zijn
Zonder de begrenzing van de gedachte
En kijk wie er dan tevoorschijn komt.
*

*

Ik ben nu vrienden
met m'n ziel
U vraagt, wij draaien
hoor ik soms
En ik hoef alleen nog maar achterover te hangen
en te kijken
wat er gebeurd
Als ik ze maar hun gang laat gaan

Er komt geen zelfbedachte ik meer aan te pas
*

*

Ik zat ergens verstopt
opgesloten in mezelf
Verstopt
zoals een doucheputje dicht kan zitten

'n Engel heeft mij doorgeblazen
en m'n hoekje uitgejaagd

Nu zoek ik een poduim voor m'n kunsten
en val ik in het kanaal
dat open is gaan staan

Waar staan de wegwijzers?
Of ben ik er zelf één?
*

*

Kom eens tot leven
zei de plant
toen ie zag dat ik mezelf
weer in een potje zette
*

*

Soms
ben ik onzeker
en probeer ik te kopiëren
maar dat is nooit zo mooi als echt zijn
als mezelf zijn

En das eigenlijk maar goed ook
want van mij is er maar één

Wie moet ik hier nou eigenlijk
voor bedanken?

Alles??

*

*

Het lijkt er wel op
alsof ik parelttjes op papier poep
Ik kan mezelf laten lachen
en laten huilen
van geluk.

Das mooi

Als ik 't nou maar niet ga proberen
om 't goed te doen, bedoel ik
Want met proberen lukt 't niet
Ik moet 't gewoon laten waaien
dan dwarrelt 't vanzef neer
en is er weer een papier versiert
*

*

Wie je bent
is niet wie je denkt dat je bent.

Wie je bent
is een geheim
dat zichzelf pas kan onthullen
als je jezelf niet langer in de weg zit
met denken te weten wie je bent,
en open gaat staan
voor wat er werkelijk is.

Als je het idee over wie je bent opgeeft
komt de werkelijke ik
vanzelf bovendrijven.
*

*

Nooit gedacht
Dat ik zo groot zou worden
En me nog vaak
zo klein kon voelen

En dan bedoel ik niet
centimeters
**

Vertrouwen in jezelf
Krijg je vaak niet kado

Vertrouwen in jezelf
Is iets wat groeit
Doordat je met zorg
En aandacht
Omringt

Besprenkel je met liefde
En je zult het tot bloei zien komen
Zodat je het jezelf kado kan doen.
*
*

Ik kan schrijvers ineens zo goed begrijpen
die in hun kamertje
-of hangmat, in mijn geval-
maar wat met woorden zitten te spelen
en geen idee hebben
of ze nou gek zijn
of geniaal
*
*